Και τώρα τι;

Όσοι παρακολουθούμε εκ του σύνεγγυς την πορεία της ΔΗΜΑΡ, η οποία  όταν γεννήθηκε προκάλεσε πολλές προσδοκίες σε όσους πιστεύουμε σε μία μεταρρυθμιστική και κυβερνώσα Αριστερά, δεν εκπλαγήκαμε από τις αποφάσεις του 2^ου συνεδρίου της. 

Πολλοί από εμάς είχαμε ήδη απογοητευτεί πολλές φορές  από την  Αριστερά που πιστέψαμε και αγαπήσαμε από τα νεανικά μας χρόνια, καθώς διαπιστώσαμε ότι πάσχει από ανίατο πολιτικό αυτισμό, έχει βαθειά ριζωμένο στο DNAτης τον δογματισμό και τον σταλινισμό και έχει βολευτεί στο ρόλο του διαμαρτυρόμενου, χωρίς  προτάσεις και χωρίς λύσεις.

Αυτό είδαμε και στη Δημοκρατική Αριστερά.  Μια Αριστερά αντιμεταρρυθμιστική, που προφανέστατα-  ακόμη και εάν δεν το ομολογεί σήμερα-, θεωρεί ότι ήταν λάθος της  που συμμετείχε στην κυβέρνηση  για τη διάσωση της χώρας. Την περίοδο που συμμετείχε αντιτάχθηκε σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ούτε είχε να προτείνει μια εναλλακτική λύση στις προτάσεις του δεξιού Σαμαρά και του «κακού» Βενιζέλου, παρά μόνο την άρνησή της.

Στο κλείσιμο των εργασιών του Συνεδρίου, ο πρόεδρος Φώτης Κουβέλης είπε μεταξύ άλλων «απολογούμενος» για την κυβερνητική εμπειρία, πως όταν έβγαινε από του Μαξίμου, στο πρόσωπό του αντικατοπτριζόταν πόσο υπέφερε εκεί μέσα. Θεωρώ ότι ήταν πολύ ειλικρινής. Διότι όσο και αν διακήρυσσε, δεν του πήγαινε ο ρόλος του ηγέτη της κυβερνώσας Αριστεράς, της Αριστεράς της ευθύνης.

Και όταν τα πράγματα στρίμωξαν, η κομματική νομεγκλατούρα ανέλαβε τα βάλει τα πράγματα στη θέση τους, χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα που έφερε η κομμουνιστική παράδοση όταν επρόκειτο να λύσει τις εσωτερικές διαφορετικές απόψεις, με πρώτο θύμα τον γραμματέα του κόμματος Σπύρο Λυκούδη, ο οποίος δέχτηκε πολλά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Το έργο ολοκληρώθηκε στο συνέδριο που έληξε χθες και το οποίο έγινε χωρίς σε όλη της προσυνεδριακή περίοδο να ανταλλάξουν μία κουβέντα πρόεδρος και γραμματέας του κόμματος, όπως είπε  στην ομιλία του ο Σπύρος Λυκούδης. Μια πραγματική πρωτοτυπία, καθώς υποκαταστάθηκε  de facto από άλλη ηγετική ομάδα. Δοκιμασμένη μέθοδος.

Παραθέτω εδώ, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα  από το κείμενο της  Δάφνης Γαβρίλη που δημοσιεύεται στο blog Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα. « Η Δημοκρατική Αριστερά μετά την αποχώρησή της από το κυβερνητικό σχήμα έχει επιλέξει να ανήκει στον παλαιό κόσμο. Στον κόσμο που συνεργασίες και συμμαχίες με κόμματα, συλλογικότητες και κινήσεις μπορούν να γίνουν μόνο σε επίπεδο αρχηγών και των πέριξ αφού έχουν εξασφαλιστεί τα οφίτσια των επικεφαλείς. Αρνείται τα μπει σε ανοικτό διάλογο με την κοινωνία, δεν έχει τον τρόπο να συνομιλήσει με συλλογικότητες και  ομάδες πολιτών, φοβάται να συμμετέχει ως ισότιμος συνομιλητής με πλατφόρμα κοινά συμφωνημένες αξίες που μας ενώνουν, αρνείται να προχωρήσει ενωτικά και ανανεωτικά.

Βλέπει παντού γύρω της φαντάσματά και σκιές του παρελθόντος να καραδοκούν και να την κατατρέχουν»

Ο Φώτης Κουβέλης και η ηγετική ομάδα, αρνούνται  ακόμη  και τον διάλογο με την Πρωτοβουλία των «58» αν και όπως λένε, πολλοί εκεί μέσα είναι φίλοι με κοινούς αγώνες και άφθαρτοι από την περίοδο διακυβέρνησης του «κακού» ΠΑΣΟΚ. Αρνούνται τον διάλογο με την κοινωνία. Είναι όμως απλόχεροι στον διάλογο κορυφής με τον Α. Λοβέρδο, τον Καστανίδη και την Κατσέλη (Προφανώς πέρασαν από την κολυμβήθρα  του αντιμνημονιακού Σιλωάμ ), για να μην θυμηθούμε τις χωρίς αρχές συνεργασίες με τον περιβόητο Μιχελογιαννάκη και άλλους.

Η κίνηση των 58 ταρακούνησε τα νερά και ενόχλησε πολλούς, που πίστεψαν  ότι «το μέλλον της πολιτικής αντιπαράθεσης στη χώρα μας είναι ο μικρός διπολισμός, η άγονη σύγκρουση μεταξύ του παλαιοκομματισμού της ΝΔ και του εθνολαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ», όπως γράφει ο Μάνος Ματσαγγάνης. Και όλοι – και η ΔΗΜΑΡ- έσπευσαν να λάβουν τις θέσεις των δεύτερων και τρίτων ρόλων, ελπίζοντας σε μια μικρή θεσούλα στη Βουλή και στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται.  Η πρωτοβουλία των 58 ήρθε να ανατρέψει  το σκηνικό αυτό. Είναι αξιοσημείωτο πως το κυρίαρχο θέμα στο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ ήταν η πρωτοβουλία αυτή. Πολύ σωστά ο Κίμων Χατζημπίρος αναρωτιέται: «Αν δεν υπήρχαν οι «58», με τί θα είχε ασχοληθεί το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ;».

Ήρθε η ώρα, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Η υπόθεση της Κεντροαριστεράς δεν πρέπει να αποτύχει, διότι οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές τόσο για τον χώρο της προοδευτικής παράταξης, όσο και για τη χώρα.  Ήρθε η ώρα, οι φίλοι και σύντροφοι που πίστεψαν, συμμετείχαν  και ακολούθησαν όλη τη διαδικασία μέχρι και το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να συμβάλλουν αποφασιστικά στην υπόθεση της Ελληνικής Ελιάς, με όποιο τρόπο αυτοί κρίνουν σωστό και χρήσιμο. Όμως πρέπει να δράσουμε όλοι.  Για να μην «παραδόσουμε σε άλλους τα κλειδιά της ανασυγκρότησης του δημοκρατικού - σοσιαλιστικού χώρου και τα κλειδιά της χώρας στον Σαμαρά και στον Τσίπρα», όπως είπε στην ομιλία του στο συνέδριο ο Γιάννης Μεϊμάρογλου.