Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Τα διλήμματα των εκλογών

Εκλογές, χωρίς διλήμματα δεν υπάρχουν. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, οι πολίτες καλούνται να απαντήσουν στις εναλλακτικές προτάσεις που τους καταθέτουν τα κόμματα. Συχνά, τα διλήμματα  είναι περισσότερα από ένα  και σε πολλά επίπεδα.
Στις ευρωπαϊκές εκλογές – στις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο, οι πολίτες των 27 χωρών- μελών καλούνται να αποφασίσουν ποιά Ευρώπη θέλουν. Την  κλειστοφοβική Ευρώπη, την Ευρώπη των εθνικισμών και της αντιπαλότητας ή την Ευρώπη, ανοιχτή στους λαούς που προχωρά όλο και περισσότερο στην οικονομική και πολιτική ολοκλήρωσή της.
Καλούνται να αποφασίσουν ακόμη, εάν θα επιλέξουν μια συντηρητική ηγεσία που επιλέγει νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και ανεργίας ή  μια προοδευτική Ευρώπη που νοιάζεται για τους ανθρώπους της  και  ενισχύει αντί να αποψιλώνει το κοινωνικό κράτος. Που επενδύει στην ανάπτυξη για την καταπολέμηση της ανεργίας και αύξηση της απασχόλησης.
Ωστόσο, παραδοσιακά ακόμη και στις ευρωεκλογές, κυριαρχούν σε κάθε χώρα και τα εσωτερικά της θέματα. Έτσι και στη χώρα μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ας σημειωθεί είναι και υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, προβάλλει το δίλημμα «Με τον ΣΥΡΙΖΑ ή την Μέρκελ», αποβλέποντας στις εσωτερικές εξελίξεις και όχι στην Ευρώπη.
Ο Αντώνης Σαμαράς θέτει το δίλημμα της συνέχειας της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μέσα στην Ευρώπη, με το ερώτημα «Ναι ή όχι στην Ευρώπη».
Πολύς, λόγος έγινε με το δίλημμα που έθεσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος συνέδεσε την παραμονή του κόμματός του στην κυβέρνηση με το ποσοστό που θα πάρει η ΕΛΙΑ στις ευρωεκλογές και στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, είπε πως εάν οι πολίτες αποδοκιμάσουν την ΕΛΙΑ, το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορεί να συνεχίσει στην κυβέρνηση. Η αυτονόητη αυτή σε φυσιολογικές συνθήκες ρήση, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, κυρίως από τους όμορους πολιτικά χώρους, κυρίως το ΠΟΤΑΜΙ και τη ΔΗΜΑΡ. Για ευνόητους λόγους.
Να σημειώσουμε, εδώ, πως οι πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές στη Γαλλία, όπου το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρανσουά Ολάντ υπέστη δεινή ήττα, οδήγησε τον γάλλο πρόεδρο σε αλλαγή ολόκληρης σχεδόν της κυβέρνησής του. Ακόμη και τον πρωθυπουργό του αντικατέστησε,  επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να πείσει τους ψηφοφόρους, ότι έλαβε το μήνυμα.
Είναι  φυσιολογικό, λοιπόν, πως κάθε  εκλογική αναμέτρηση  ανεξάρτητα από το επίσημο αντικείμενο για τον οποίο διεξάγεται, στέλνει πολλαπλά μηνύματα στις ηγεσίες των κομμάτων. Έτσι συνέβαινε πάντοτε και έτσι θα συμβαίνει και στο μέλλον. Το ίδιο θα συμβεί και στις 26 Μαϊου, την επομένη των ευρωεκλογών και του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Εξάλλου, όσο και εάν το αποφεύγουν τα κυβερνητικά κόμματα, το υπενθυμίζουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Έτσι, στην πραγματικότητα ΚΑΙ σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση (τις τριπλές εκλογές), το δίλημμα ή καλύτερα τα διλήμματα, αφορούν το μέλλον της χώρας.
Το πρώτο δίλημμα  αφορά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Όπως σωστά το διατυπώνει ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Σημίτης σε άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής», «κρίνεται αν θα ακολουθήσει πολιτική αποστασιοποίησης από την Ένωση και την ενοποιητική προσπάθεια ή αν θα συμμετάσχει ενεργά στη διαμόρφωση του νέου ευρωπαϊκού οικοδομήματος και στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.  Στην πρώτη περίπτωση θα οδηγηθεί σε βαθμιαία απομόνωση και σε μια μονίμως υποβόσκουσα κρίση. Στη δεύτερη θα εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα την κατοχύρωση των συμφερόντων της και τις προϋποθέσεις υπέρβασης της κρίσης» .
Το δεύτερο δίλημμα αφορά στην σταθερότητα της κυβέρνησης. Στην κυβέρνηση συμμετέχουν δύο κόμματα. Εάν ένα από τα δύο αποδοκιμαστεί, τότε είναι αυτονόητο πως θα τεθεί θέμα σταθερότητας και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.

Το τρίτο δίλημμα αφορά τον ευρύτερο χώρο που κινείται μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο χώρος, όπου επιχειρείται η ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Σε αυτό τον χώρο ξέσπασε το τελευταίο διάστημα  ένας «εμφύλιος», που συχνά – και εν όψει των ευρωεκλογών – ξεπερνά τα εσκαμμένα, προκαλώντας μελαγχολία στους πολίτες που παρακολουθούν, ενδιαφέρονται για το μέλλον του και προσβλέπουν σε ένα νέο ραντεβού για μετά τις εκλογές.  Στο χώρο αυτό βρίσκεται και ο κύριος όγκος των αναποφασίστων, όπως  τον καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Έτσι εξηγείται  και ο «εμφύλιος». Η μάχη για την προσέλκυση των αναποφασίστων. Διότι κρίνεται – εκτός των άλλων- και η τύχη των προτάσεων ανασυγκρότησης που έχουν καταθέσει στους πολίτες, τα κόμματα του χώρου. Απομένει, στους πολίτες να κρίνουν.  

Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα της Ερμιονίδας, «ΕΙΚΟΝΟΣΚΟΠΙΟ»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου