H Κοίμηση της Κεντροαριστεράς

Και τώρα που το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και όλες οι πολιτικές εξελίξεις βρίσκονται σε αναμονή, τα ερωτήματα, οι αγωνίες των πολιτών που αυτοτοποθετούνται στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, του φιλελεύθερου κέντρου, της ανανεωτικής αριστεράς, όλου αυτου του χώρου που συνηθίσαμε να λέμε κεντροαριστερά, επανέρχονται.

Το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται για δύο συνέδρια, ένα κατάδικο του και ένα της «Δημοκρατικής Παράταξής» , όπως αυτό την εννοεί. Μια προσπάθεια με τεράστια προβλήματα που το σέρνουν  και που στην ουσία πρόκειται για μια αγωνιώδη προσπάθεια να επανασυσπειρώσει  ένα μέρος των προ του 2009 δυνάμεών του.

Με κυρίαρχο τον πριγκηπικό  τρόπο  συμπεριφοράς του πρώην αρχηγού του Γ. Α. Παπανδρέου, ο οποίος επιχειρεί με κάθε τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του με την ελπίδα ότι θα τον ξανακαλέσει η μεγάλη παράταξη  να την σώσει… Χαρακτηριστική η επιλογή του να κάνει ξεχωριστές εκδηλώσεις με αφορμή την επέτειο της 3^ης Σεπτέμβρη…

Μια σειρά από άλλα στελέχη- πρώην στελέχη-  του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, επέλεξαν να τραβήξουν το δικό τους δρόμο μη θέλοντας να αναμιχθούν στα όσα σχεδιάζει η περί τον Ευ. Βενιζέλο ομάδα. Παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς, περιμένοντας  την Ιστορία να τους δώσει τον ρόλο που οι ίδιοι νομίζουν ότι τους ανήκει…

  Η ΔΗΜΑΡ ετοιμάζεται για το δικό της συνέδριο και με τα ερωτήματα ανοικτά για το που θα πάει και με ποιους θα συμμαχήσει, μιας και η διπλή πρόσκληση που έστειλε, αποδεικνύει  την αδυναμία προσανατολισμού της. Εμφανίζονται και στο χώρο αυτό διάφοροι με διάφορα σενάρια που κατά κανόνα περιστρέφονται γύρο από τον εαυτό τους. Ουσιαστικά, όμως, δείχνουν πως αυτό το κομμάτι της Αριστεράς που αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι  διαφωνούσε με τις πολιτικές αλλά κυρίως τις στρατηγικές του επιλογές, δεν κατόρθωσε να ξεκαθαρίσει  συλλογικά τη δική του πολιτική στρατηγική. Και τώρα τα στελέχη αυτά χωρισμένα σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες – όσοι απέμειναν- ψάχνουν ο καθείς το δρόμο του.

Το Ποτάμι, έχει επιλέξει τον μοναχικό του δρόμο, θεωρώντας πως τα άλλα πολιτικά κόμματα και κινήσεις του χώρου,  βρίσκονται εγκλωβισμένα σε παλιές νοοτροπίες και στερεότυπα και δεν μπορούν να ανανεώσουν την πολιτική μας ζωή. Δικαίωμά του. Ωστόσο, και το ίδιο δεν δείχνει κατόρθωσε να πείσει, ότι εκπροσωπεί το καινούργιο. Αντιθέτως, υπάρχουν δείγματα  που παραπέμπουν στο παλαιό και ας έχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες από την εμφάνισή του.

Αν και η ανάγκη συνεννόησης των φορέων και των στελεχών του χώρου μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτονόητη οι πολίτες που έχουν ως σημείο αναφοράς  μια μεγάλη δημοκρατική παράταξη, τον τρίτο πόλο,  διπιστώνουν πως αντί να στηθούν γέφυρες διαλόγου, σκάβονται χαρακώματα, με αλληλοκατηγορίες, υπονομεύσεις και προσωπικές στρατηγικές, που τελικά οδηγούν σε αδιέξοδο.

Η ανικανότητα διαλόγου για αναζήτηση κοινών τόπων είναι εμφανής καθώς υποσκάπτεται από σκοπιμότητες . Τελικά, όμως μας λείπει και η κουλτούρα διαλόγου.  

Παρακολουθώ αρκετούς φίλους  τόσο από τις στήλες της «Μεταρρύθμισης», όσο και στο fb, που κατά τ’ άλλα είναι υπέρμαχοι της ελευθερίας της έκφρασης και του διαλόγου, να οδύρονται και να καταγγέλλουν την «Μεταρρύθμιση», επειδή δημοσιεύει άρθρα με τα οποία διαφωνούν.

Η έλλειψη ανοχής στην διαφορετική άποψη είναι το αποτέλεσμα του μόνιμου εμφύλιου και της αντιπαλότητας που χωρίζει την κοινωνία μας  σε δύο μέρη. Σε αυτούς που είναι με εμάς και σε αυτούς που είναι με τους αντίπαλους... Δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος...

Το πιο αποθαρρυντικό είναι πως τέτοιες απόψεις ζουν και βασιλεύουν σε αυτούς που αυτοτοποθετούνται στον κεντροαριστερό χώρο... Ενώ δηλώνουν υπέρμαχοι του διαλόγου, βάζουν αμέσως πολλούς αστερίσκους...

Πώς μπορεί, όμως να δημιουργηθεί μια νέα μεγάλη δημοκρατική παράταξη με όλες τις διαφορετικότητες που είναι  απαραίτητες και χρήσιμες, που θα  στηρίζεται στην κληρονομιά του Διαφωτισμού και του ευρωπαϊκού κεκτημένου γενικότερα, εάν δεν μπορούμε καν να συζητάμε μεταξύ μας ή επιχειρούμε προσχηματικούς διαλόγους, θέτοντας τόσους αστερίσκους που  αποκλείουν τους συνομιλητές;

Η αδυναμία αυτή θα ισχυροποιήσει τα κόμματα του μικρού διπολισμού, καθώς θα παραμένουν ως οι μόνοι εναλλακτικοί φορείς διακυβέρνησης της χώρας. Και όλοι εμείς θα καταγράψουμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία για ένα σύγχρονο κόμμα της Κεντροαριστερας